Semua masyarakat mentakrifkan zaman kanak-kanak dalam parameter tertentu. Dari peringkat bayi hingga remaja, terdapat jangkaan masyarakat sepanjang pelbagai peringkat perkembangan kanak-kanak berkenaan dengan keupayaan dan keterbatasan mereka, serta bagaimana mereka harus bertindak dan melihat. Pakaian memainkan peranan penting "rupa" zaman kanak-kanak dalam setiap era. Sejarah keseluruhan pakaian kanak-kanak memberikan pandangan tentang perubahan dalam teori dan amalan pemeliharaan kanak-kanak, peranan jantina, kedudukan kanak-kanak dalam masyarakat, dan persamaan dan perbezaan antara pakaian kanak-kanak dan orang dewasa.
Pakaian Kanak-kanak Awal
Sebelum awal abad kedua puluh, pakaian yang dipakai oleh bayi dan kanak-kanak kecil berkongsi ciri umum yang tersendiri-pakaian mereka tidak mempunyai perbezaan jantina. Asal-usul aspek pakaian kanak-kanak ini berpunca dari abad keenam belas, apabila lelaki Eropah dan kanak-kanak lelaki yang lebih tua mula memakai doublet yang dipasangkan dengan breeches. Sebelum ini, kedua-dua lelaki dan perempuan dari semua peringkat umur (kecuali bayi yang dibedung) telah memakai beberapa jenis gaun, jubah atau tunik. Sebaik sahaja lelaki mula memakai pakaian bercabang, bagaimanapun, pakaian lelaki dan wanita menjadi lebih berbeza. Seluar pendek dikhaskan untuk lelaki dan lelaki yang lebih tua, manakala ahli masyarakat yang paling bawahan kepada lelaki-semua perempuan dan lelaki bongsu-terus memakai pakaian berskirt. Bagi mata moden, nampaknya apabila kanak-kanak lelaki pada zaman dahulu memakai skirt atau pakaian, mereka berpakaian "seperti kanak-kanak perempuan", tetapi bagi mereka yang sezaman, lelaki dan perempuan hanya berpakaian sama dalam pakaian yang sesuai untuk kanak-kanak kecil.
Bedung dan Bayi
Teori baharu yang dikemukakan pada akhir abad ketujuh belas dan kelapan belas tentang kanak-kanak dan zaman kanak-kanak sangat mempengaruhi pakaian kanak-kanak. Kebiasaan membedung - melumpuhkan bayi yang baru lahir dengan pembalut linen di atas lampin dan baju mereka - telah berlaku selama berabad-abad. Kepercayaan tradisional yang mendasari membedung adalah bahawa anggota badan bayi perlu diluruskan dan disokong jika tidak mereka akan bengkok dan cacat. Pada abad kelapan belas, kebimbangan perubatan bahawa membedung melemahkan daripada menguatkan anggota badan kanak-kanak bergabung dengan idea baharu tentang sifat kanak-kanak dan bagaimana mereka harus dibesarkan untuk mengurangkan penggunaan bedung secara beransur-ansur. Sebagai contoh, dalam penerbitan ahli falsafah John Locke pada 1693 yang berpengaruh, Some Thoughts Concerning Education, dia menganjurkan untuk meninggalkan bedung sama sekali memihak kepada pakaian longgar dan ringan yang membenarkan kanak-kanak kebebasan bergerak. Sepanjang abad berikutnya, pelbagai pengarang mengembangkan teori Locke dan menjelang 1800, kebanyakan ibu bapa Inggeris dan Amerika tidak lagi membedung anak-anak mereka.
Apabila membedung masih menjadi kebiasaan pada tahun-tahun awal abad kelapan belas, bayi-bayi dikeluarkan dari bedung antara dua hingga empat bulan dan dimasukkan ke dalam pakaian "slip", linen panjang atau kapas dengan bahagian badan yang sesuai dan skirt penuh yang dilanjutkan satu kaki atau lebih di luar kaki kanak-kanak; pakaian slip panjang ini dipanggil "pakaian panjang." Sebaik sahaja kanak-kanak mula merangkak dan kemudiannya berjalan, mereka memakai "pakaian pendek" -skirt paras buku lali, dipanggil petticoat, dipasangkan dengan bodices terbuka belakang yang dipasang yang kerap bertulang atau kaku. Gadis memakai gaya ini sehingga tiga belas atau empat belas, apabila mereka memakai gaun pembukaan hadapan wanita dewasa. Kanak-kanak lelaki kecil memakai pakaian petticoat sehingga mereka mencapai umur sekurang-kurangnya empat hingga tujuh tahun, apabila mereka "bercabang" atau dianggap cukup matang untuk memakai versi miniatur pakaian lelaki dewasa-kot, rompi dan seluar pendek lelaki. Usia breeching berbeza-beza, bergantung pada pilihan ibu bapa dan kematangan budak lelaki itu, yang ditakrifkan sebagai betapa maskulin dia muncul dan bertindak. Breeching adalah upacara yang penting untuk kanak-kanak lelaki kerana ia melambangkan mereka meninggalkan zaman kanak-kanak dan mula memikul peranan dan tanggungjawab lelaki.
Bayi dalam Gaun
Memandangkan amalan membedung merosot, bayi memakai pakaian selipar panjang dari lahir hingga kira-kira lima bulan. Untuk bayi dan kanak-kanak yang merangkak, "frocks," versi pakaian selipar separas buku lali, menggantikan korset dan petticoat yang telah kaku pada tahun 1760-an. Pakaian yang dipakai oleh kanak-kanak yang lebih besar juga menjadi kurang ketat pada bahagian akhir abad kelapan belas. Sehingga tahun 1770-an, apabila kanak-kanak lelaki kecil dicabut, mereka pada dasarnya beralih dari baju dalam zaman kanak-kanak ke pakaian lelaki dewasa yang sesuai untuk kedudukan mereka dalam kehidupan. Walaupun kanak-kanak lelaki masih berpotongan kira-kira enam atau tujuh pada tahun 1770-an, mereka kini mula memakai versi pakaian dewasa yang agak santai- kot berpotongan lebih longgar dan baju berleher terbuka dengan kolar berkolar-sehingga awal remaja mereka. Juga pada tahun 1770-an, bukannya kombinasi korset dan kot yang lebih formal, kanak-kanak perempuan terus memakai pakaian gaya rok, biasanya aksen dengan ikat pinggang lebar, sehingga mereka cukup umur untuk pakaian dewasa.
Pengubahsuaian dalam pakaian kanak-kanak ini menjejaskan pakaian wanita-pakaian chemise muslin halus yang dipakai oleh wanita bergaya tahun 1780-an dan 1790-an kelihatan sangat mirip dengan rok yang dipakai oleh kanak-kanak kecil sejak pertengahan abad. Walau bagaimanapun, pembangunan pakaian chemise wanita adalah lebih kompleks daripada pakaian semata-mata menjadi versi dewasa rok kanak-kanak. Bermula pada tahun 1770-an, terdapat pergerakan umum daripada brokat kaku kepada fabrik sutera dan kapas yang lebih lembut dalam pakaian wanita, trend yang menyatu dengan minat yang kuat dalam pakaian antik klasik pada tahun 1780-an dan 1790-an. Rok kapas putih semata-mata kanak-kanak, beraksen dengan ikat pinggang memberikan rupa berpinggang tinggi, menyediakan model yang sesuai untuk wanita dalam pembangunan fesyen neoklasik. Menjelang tahun 1800, wanita, kanak-kanak perempuan dan kanak-kanak lelaki semuanya memakai pakaian berpinggang tinggi dengan gaya yang sama yang diperbuat daripada sutera dan kapas ringan.
Sut Rangka untuk Lelaki
Satu jenis pakaian peralihan baharu, yang direka khusus untuk kanak-kanak lelaki kecil berumur antara tiga dan tujuh tahun, mula dipakai kira-kira 1780. Pakaian ini, dipanggil "sut rangka" kerana ia sesuai dengan badan, terdiri daripada seluar paras buku lali dibutangkan pada jaket pendek yang dipakai di atas baju dengan kolar lebar bertepi ruffles. Seluar, yang datang daripada pakaian kelas bawahan dan tentera, mengenal pasti sut rangka sebagai pakaian lelaki, tetapi pada masa yang sama membezakannya daripada sut dengan seluar pendek paras lutut yang dipakai oleh lelaki dan lelaki yang lebih tua. Pada awal 1800-an, walaupun selepas seluar telah menggantikan seluar sebagai pilihan yang bergaya, sut rangka seperti jumpsuit, jadi tidak seperti sut lelaki dalam gaya, masih diteruskan sebagai pakaian tersendiri untuk kanak-kanak lelaki. Bayi berselipar dan kanak-kanak kecil berbaju rok, kanak-kanak lelaki dalam sut rangka, dan kanak-kanak lelaki yang lebih tua yang memakai baju kolar berjumbai sehingga awal remaja mereka, menandakan sikap baru yang melanjutkan zaman kanak-kanak untuk kanak-kanak lelaki, membahagikannya kepada tiga peringkat yang berbeza iaitu bayi, kanak-kanak dan belia.
Layette Abad Kesembilan Belas
Pada abad kesembilan belas, pakaian bayi meneruskan trend pada penghujung abad sebelumnya. Baju bayi baru lahir terdiri daripada pakaian panjang (pakaian panjang) yang ada di mana-mana dan banyak baju dalam, topi siang dan malam, serbet (lampin), baju dalam, baju tidur, stokin, serta satu atau dua jubah pakaian luar. Pakaian ini dibuat oleh ibu atau ditauliahkan daripada tukang jahit, dengan layette siap sedia tersedia pada akhir 1800-an. Walaupun mungkin untuk membuat tarikh pakaian bayi abad kesembilan belas berdasarkan variasi halus dalam potongan dan jenis serta penempatan trim, pakaian asas berubah sedikit sepanjang abad. Pakaian bayi biasanya dibuat dalam kapas putih kerana ia mudah dicuci dan diluntur serta digayakan dengan korset atau kuk yang dipasang dan skirt penuh panjang. Oleh kerana banyak pakaian juga dihiasi dengan sulaman dan renda, hari ini pakaian sedemikian sering disalah anggap sebagai pakaian majlis khas. Kebanyakan pakaian ini, bagaimanapun, adalah pakaian harian-" pakaian seragam" bayi standard pada masa itu. Apabila bayi menjadi lebih aktif antara empat dan lapan bulan, mereka memakai pakaian putih separas betis (pakaian pendek). Menjelang pertengahan abad, cetakan berwarna-warni semakin popular untuk pakaian kanak-kanak yang lebih tua.
Kedatangan Seluar untuk Lelaki
Ritual budak-budak kecil meninggalkan pakaian untuk pakaian lelaki terus dipanggil "breeching" pada abad kesembilan belas, walaupun kini seluar, bukan seluar, adalah pakaian simbolik lelaki. Faktor utama yang menentukan umur sungsang ialah masa dalam abad apabila seorang lelaki dilahirkan, ditambah keutamaan ibu bapa dan kematangan budak lelaki itu. Pada awal tahun 1800-an, kanak-kanak lelaki masuk ke dalam sut rangka mereka pada kira-kira umur tiga tahun, memakai pakaian ini sehingga mereka berumur enam atau tujuh tahun. Sut tunik dengan gaun tunik paras lutut di atas seluar panjang mula menggantikan sut rangka pada akhir 1820-an, kekal dalam fesyen sehingga awal 1860-an. Dalam tempoh ini, kanak-kanak lelaki tidak dianggap sebagai breeched secara rasmi sehingga mereka memakai seluar tanpa overdress tunik pada kira-kira umur enam atau tujuh tahun. Setelah berpotongan, kanak-kanak lelaki memakai jaket berpotongan separas pinggang sehingga awal remaja, apabila mereka memakai kot rok berpotongan dengan ekor separas lutut, menandakan mereka akhirnya mencapai status pakaian dewasa penuh.
Dari tahun 1860-an hingga 1880-an, kanak-kanak lelaki dari empat hingga tujuh tahun memakai pakaian berskirt yang biasanya lebih ringkas daripada gaya perempuan dengan warna yang lebih lembut dan perincian trim atau "maskulin" seperti rompi. Knickerbockers atau seluar dalam, seluar paras lutut untuk kanak-kanak lelaki berumur tujuh hingga empat belas tahun, telah diperkenalkan kira-kira 1860. Dalam tempoh tiga puluh tahun berikutnya, kanak-kanak lelaki telah dimasukkan ke dalam pakaian seluar dalam yang popular pada usia muda dan lebih muda. Seluar dalam yang dipakai oleh kanak-kanak lelaki bongsu dari tiga hingga enam dipasangkan dengan jaket pendek di atas blaus berkolar renda, tunik bertali pinggang, atau atasan kelasi. Pakaian ini sangat berbeza dengan versi yang dipakai oleh abang-abang lelaki mereka, yang sut seluar dalamnya mempunyai jaket bulu yang disesuaikan, baju berkolar kaku dan tali leher empat di tangan. Dari tahun 1870-an hingga 1940-an, perbezaan utama antara pakaian lelaki dan budak sekolah ialah lelaki memakai seluar panjang dan lelaki, seluar pendek. Menjelang penghujung tahun 1890-an, apabila usia breeching telah menurun dari pertengahan abad tinggi enam atau tujuh kepada antara dua dan tiga, titik di mana kanak-kanak lelaki mula memakai seluar panjang sering dilihat sebagai acara yang lebih penting daripada breeching.
Pakaian Gadis Kecil
Tidak seperti kanak-kanak lelaki, apabila kanak-kanak perempuan abad kesembilan belas semakin meningkat pakaian mereka tidak mengalami perubahan yang dramatik. Wanita memakai pakaian skirt sepanjang hidup mereka dari bayi hingga usia tua; bagaimanapun, perincian potongan dan gaya pakaian itu berubah mengikut usia. Perbezaan paling asas antara pakaian kanak-kanak perempuan dan wanita ialah pakaian kanak-kanak lebih pendek, secara beransur-ansur memanjang ke panjang lantai pada pertengahan tahun remaja. Apabila gaya neoklasik menjadi fesyen pada tahun-tahun awal abad ini, wanita dari semua peringkat umur dan kanak-kanak lelaki memakai pakaian berpinggang tinggi dengan gaya yang sama dengan skirt kolumnar sempit. Pada masa ini, panjang lebih pendek pakaian kanak-kanak adalah faktor utama yang membezakan mereka daripada pakaian dewasa.
Dari kira-kira 1830 dan ke pertengahan 1860-an, apabila wanita memakai korset separas pinggang dan skirt penuh dalam pelbagai gaya, kebanyakan pakaian yang dipakai oleh kanak-kanak lelaki dan kanak-kanak perempuan praremaja lebih serupa antara satu sama lain berbanding fesyen wanita. Pakaian "kanak-kanak" yang khas pada zaman ini menampilkan garis leher lebar di luar bahu, lengan kembung atau topi pendek, korset yang tidak dipasang yang biasanya disatukan ke dalam ikat pinggang sisipan dan skirt penuh yang berbeza-beza panjang dari sedikit di bawah lutut. panjang untuk kanak-kanak kecil hingga panjang betis untuk kanak-kanak perempuan yang paling tua. Pakaian reka bentuk ini, diperbuat daripada kapas bercetak atau challis bulu, adalah pakaian harian biasa untuk kanak-kanak perempuan sehingga mereka memakai pakaian wanita dewasa pada usia pertengahan remaja. Kedua-dua kanak-kanak perempuan dan lelaki memakai seluar kapas putih separas buku lali, dipanggil seluar atau pantalets, di bawah pakaian mereka. Pada tahun 1820-an, apabila pantalets pertama kali diperkenalkan, kanak-kanak perempuan yang memakainya mencetuskan kontroversi kerana pakaian bercabang dari sebarang gaya mewakili maskulinitas. Secara beransur-ansur pantalets diterima untuk kedua-dua gadis dan wanita sebagai seluar dalam, dan sebagai pakaian wanita "peribadi" tidak menimbulkan ancaman kepada kuasa lelaki. Bagi kanak-kanak lelaki kecil, status pantalets sebagai seluar dalam feminin bermakna, walaupun pantalets secara teknikalnya adalah seluar, mereka tidak dilihat setanding dengan seluar yang dipakai oleh budak lelaki apabila mereka breeched.
Beberapa pakaian kanak-kanak pertengahan abad kesembilan belas, terutamanya pakaian terbaik untuk kanak-kanak perempuan berusia lebih sepuluh tahun, mencerminkan gaya wanita dengan perincian lengan, korset dan kemasan yang bergaya pada masa ini. Aliran ini meningkat pada penghujung 1860-an apabila gaya kesibukan menjadi fesyen. Pakaian kanak-kanak bergema pakaian wanita dengan kepenuhan belakang tambahan, kemasan yang lebih rumit, dan potongan baharu yang menggunakan jahitan puteri untuk membentuk. Pada kemuncak kesibukan pada tahun 1870-an dan 1880-an, pakaian untuk kanak-kanak perempuan antara sembilan dan empat belas telah memasang korset dengan skirt yang menutupi kesibukan kecil, hanya berbeza panjang daripada pakaian wanita. Pada tahun 1890-an, pakaian yang lebih ringkas dan disesuaikan dengan skirt berlipat dan blaus kelasi atau pakaian dengan skirt penuh yang disatukan pada badan berpasangan menandakan bahawa pakaian menjadi lebih praktikal untuk pelajar sekolah yang semakin aktif.
Rompers untuk Bayi
Konsep baru tentang pembesaran kanak-kanak yang menekankan peringkat perkembangan kanak-kanak mempunyai kesan yang ketara ke atas pakaian kanak-kanak kecil bermula pada akhir abad kesembilan belas. Penyelidikan kontemporari menyokong merangkak sebagai langkah penting dalam tumbesaran kanak-kanak, dan romper sehelai dengan seluar seperti kembang kembang penuh, yang dipanggil "apron menjalar," telah direka pada tahun 1890-an sebagai penutup untuk pakaian putih pendek yang dipakai oleh bayi yang merangkak. Tidak lama kemudian, bayi aktif kedua-dua jantina memakai romper tanpa pakaian di bawahnya. Walaupun terdapat kontroversi sebelum ini tentang wanita memakai seluar, romper diterima tanpa perdebatan sebagai pakaian permainan untuk kanak-kanak perempuan, menjadi pakaian seluar uniseks pertama.
Buku-buku bayi pada tahun 1910-an mempunyai ruang untuk ibu-ibu ambil perhatian apabila bayi mereka mula-mula memakai "pakaian pendek", tetapi peralihan yang dihormati masa ini daripada pakaian putih labuh kepada pakaian pendek dengan cepat menjadi perkara lampau. Menjelang tahun 1920-an, bayi memakai pakaian putih pendek dari lahir hingga kira-kira enam bulan dengan pakaian panjang diturunkan kepada pakaian istiadat sebagai gaun pembaptisan. Bayi baru terus memakai pakaian pendek pada tahun 1950-an, walaupun pada masa ini, kanak-kanak lelaki hanya melakukannya untuk beberapa minggu pertama dalam hidup mereka.
Sebagai gaya romper untuk pakaian siang dan malam menggantikan pakaian, mereka menjadi "seragam" abad kedua puluh untuk bayi dan kanak-kanak. Romper pertama dibuat dalam warna pepejal dan kotak gingham, memberikan kontras yang meriah kepada putih bayi tradisional. Pada tahun 1920-an, motif bunga dan haiwan yang aneh mula muncul pada pakaian kanak-kanak. Pada mulanya reka bentuk ini adalah uniseks seperti romper yang dihias mereka, tetapi secara beransur-ansur motif tertentu lebih dikaitkan dengan satu jantina atau yang lain-contohnya, anjing dan gendang dengan kanak-kanak lelaki dan anak kucing dan bunga dengan perempuan. Sebaik sahaja motif jenis seks itu muncul pada pakaian, mereka menetapkan gaya yang sama dalam potongan sama ada sebagai pakaian "lelaki" atau "perempuan". Hari ini, terdapat banyak pakaian kanak-kanak di pasaran yang dihiasi dengan haiwan, bunga, peralatan sukan, watak kartun atau ikon budaya popular yang lain-kebanyakan motif ini mempunyai konotasi maskulin atau feminin dalam masyarakat kita dan begitu juga pakaian yang mereka muncul.
Persatuan Warna dan Jantina
Warna yang digunakan untuk pakaian kanak-kanak juga mempunyai simbolisme jantina-hari ini, ini paling universal diwakili oleh biru untuk bayi lelaki dan merah jambu untuk kanak-kanak perempuan. Namun ia mengambil masa bertahun-tahun untuk kod warna ini diseragamkan. Merah jambu dan biru dikaitkan dengan jantina pada tahun 1910-an, dan terdapat usaha awal untuk mengkodifikasikan warna untuk satu jantina atau yang lain, seperti yang digambarkan oleh kenyataan tahun 1916 ini daripada penerbitan perdagangan Kajian Pemakaian Bayi dan Kanak-kanak: "[T] dia secara umumnya peraturan yang diterima ialah merah jambu untuk lelaki dan biru untuk perempuan." Sehingga 1939, artikel Majalah Ibu Bapa merasionalkan bahawa kerana merah jambu adalah warna merah pucat, warna dewa perang Marikh, ia sesuai untuk kanak-kanak lelaki, manakala perkaitan biru dengan Venus dan Madonna menjadikannya warna untuk kanak-kanak perempuan. Dalam amalan, warna digunakan secara bergantian untuk pakaian kanak-kanak lelaki dan perempuan sehingga selepas Perang Dunia II, apabila gabungan pendapat umum dan pengaruh pengeluar menetapkan warna merah jambu untuk kanak-kanak perempuan dan biru untuk kanak-kanak lelaki-suatu diktum yang masih berlaku sehingga kini.
Walaupun dengan mandat ini, bagaimanapun, biru terus dibenarkan untuk pakaian kanak-kanak perempuan manakala merah jambu ditolak untuk pakaian lelaki. Hakikat bahawa kanak-kanak perempuan boleh memakai kedua-dua warna merah jambu (feminin) dan biru (maskulin), manakala kanak-kanak lelaki hanya memakai biru, menggambarkan trend penting yang bermula pada akhir 1800-an: dari semasa ke semasa, pakaian, trim atau warna yang pernah dipakai oleh kedua-dua lelaki muda dan kanak-kanak perempuan, tetapi secara tradisinya dikaitkan dengan pakaian wanita, telah menjadi tidak boleh diterima untuk pakaian lelaki. Memandangkan pakaian kanak-kanak lelaki menjadi kurang "feminin" pada abad kedua puluh, hiasan hiasan dan perincian hiasan seperti renda dan ruffles, pakaian kanak-kanak perempuan menjadi lebih "maskulin". Contoh paradoks perkembangan ini berlaku pada tahun 1970-an, apabila ibu bapa yang terlibat dalam pemeliharaan anak "bukan seksis" menekan pengeluar untuk pakaian kanak-kanak "bebas jantina". Ironinya, pakaian seluar yang terhasil hanya bebas jantina dalam erti kata bahawa mereka menggunakan gaya, warna dan kemasan yang boleh diterima oleh kanak-kanak lelaki pada masa ini, menghapuskan sebarang hiasan "kewanitaan" seperti fabrik merah jambu atau hiasan beralun.
Pakaian Kanak-kanak Moden
Sepanjang abad kedua puluh, pakaian-seluar lelaki yang dahulunya hanya lelaki-menjadi pakaian yang semakin diterima untuk kanak-kanak perempuan dan wanita. Memandangkan kanak-kanak perempuan kanak-kanak kecil melebihi rompers mereka pada tahun 1920-an, pakaian permainan baharu untuk kanak-kanak berumur tiga hingga lima tahun, direka dengan seluar kembang penuh di bawah gaun pendek, adalah pakaian pertama yang memanjangkan umur kanak-kanak perempuan boleh memakai seluar. Menjelang 1940-an, kanak-kanak perempuan dari semua peringkat umur memakai pakaian seluar di rumah dan untuk acara awam kasual, tetapi mereka masih dijangka-jika tidak diperlukan-untuk memakai pakaian dan skirt untuk sekolah, gereja, parti, dan juga untuk membeli-belah. Kira-kira tahun 1970, sambungan maskulin yang kuat seluar telah terhakis sehingga kod pakaian sekolah dan pejabat akhirnya membenarkan seluar untuk perempuan dan wanita. Hari ini, kanak-kanak perempuan boleh memakai pakaian seluar dalam hampir setiap situasi sosial. Kebanyakan gaya seluar ini, seperti seluar jeans biru, pada dasarnya adalah uniseks dalam reka bentuk dan potongan, tetapi banyak lagi gaya jenis seks yang kuat melalui hiasan dan warna.
Pakaian Dari Masa Kanak-Kanak Hingga Remaja
Remaja sentiasa menjadi masa cabaran dan perpisahan untuk kanak-kanak dan ibu bapa tetapi, sebelum abad kedua puluh, remaja tidak secara rutin menyatakan kemerdekaan mereka melalui penampilan. Sebaliknya, dengan pengecualian beberapa sipi, remaja menerima arahan fesyen semasa dan akhirnya berpakaian seperti ibu bapa mereka. Walau bagaimanapun, sejak awal abad kedua puluh, kanak-kanak kerap menyampaikan pemberontakan remaja melalui pakaian dan penampilan, selalunya dengan gaya yang agak bertentangan dengan pakaian konvensional. Generasi jazz tahun 1920-an adalah yang pertama mencipta budaya belia yang istimewa, dengan setiap generasi seterusnya mencipta kegilaan uniknya sendiri. Tetapi gaya remaja seperti bobby sox pada tahun 1940-an atau skirt poodle pada tahun 1950-an tidak memberikan banyak pengaruh pada pakaian dewasa kontemporari dan, apabila remaja melangkah ke alam dewasa, mereka meninggalkan trend sedemikian. Sehingga tahun 1960-an, apabila generasi baby-boom memasuki zaman remaja, gaya yang digemari oleh remaja, seperti skirt mini, baju lelaki berwarna-warni, atau seluar jeans dan kemeja-T "hippie", telah merampas gaya dewasa yang lebih konservatif dan menjadi bahagian penting dalam arus perdana. fesyen. Sejak itu, budaya belia terus memberi impak penting pada fesyen, dengan banyak gaya mengaburkan garis antara pakaian kanak-kanak dan dewasa.
Lihat juga Kasut Kanak-kanak; Fesyen Remaja.
Bibliografi
Ashelford, Jane. Seni Pakaian: Pakaian dan Masyarakat, 1500-1914. London: National Trust Enterprises Limited, 1996. Sejarah umum pakaian dengan bab pakaian kanak-kanak yang digambarkan dengan baik.
Buck, Anne. Pakaian dan Kanak-kanak: Buku Panduan Pakaian Kanak-kanak di England, 1500-1900. New York: Holmes dan Meier, 1996. Pandangan menyeluruh pada pakaian kanak-kanak Inggeris, walaupun penyusunan bahan itu agak mengelirukan.
Callahan, Colleen, dan Jo B. Paoletti. Adakah Ia Perempuan atau Lelaki? Identiti Jantina dan Pakaian Kanak-Kanak. Richmond, Va.: The Valentine Museum, 1999. Buku kecil diterbitkan bersempena dengan pameran dengan nama yang sama.
Calvert, Karin. Kanak-kanak di dalam Rumah: Budaya Material Awal Kanak-kanak, 1600-1900. Boston: Northeastern University Press, 1992. Gambaran keseluruhan yang sangat baik tentang teori dan amalan membesarkan anak kerana ia berkaitan dengan objek zaman kanak-kanak, termasuk pakaian, mainan dan perabot.
Rose, Clare. Pakaian Kanak-Kanak Sejak 1750. New York: Penerbit Buku Drama, 1989. Gambaran keseluruhan pakaian kanak-kanak hingga 1985 yang digambarkan dengan baik dengan imej kanak-kanak dan pakaian sebenar.
